Non se acada ese outro mundo posible e necesario so con sacrificios, con renuncias, con doazóns de tempo e cousas, como lembrabamos no 3º domingo de Advento. Precísase ante todo servizo e compromiso dende a boa vontade, dende a dispoñibilidade, dende a gratuidade. O amor materno é des-interesado, como o amor de Deus. Así debe ser tamén o amor fraterno, para dar espazo e tempo ao parto do Reino, para abrir, sempre dende o comunitario, dende un corazón que se parte e se reparte, camiños de esperanza.
Por iso, cando Cristo entra no mundo, di:
«Sacrificios e ofrendas non os quixeches, pero formáchesme un corpo; holocausto e sacrificio de expiación non che gustaron; entón dixen: olla que xa cheguei, meu Deus, para facer a túa vontade.
José Luis Barreiro, coordinador territorial de Entreculturas en Galicia y Asturias e moi querido nesta comunidade, vén de publicar un extenso artigo sobre a súa experiencia na Fronteira Sur onde nos fala das concertinas, dos valos e do mar de plástico onde explotan a man de obra das persoas sen papeis que sobreviven ás rutas migratorias (rutas marcadas pola dor e con frecuencia pola morte) e non teñen máis opción que someterse a semiescravitude á que os condena este sistema cruel e inhumano.
Achegamos aquí as verbas finais do devandito artigo, coa recomendación de que o leades polo miúdo neste enlace: «Sobre la Frontera Sur (o cómo sobrevivir a las concertinas, a la valla y al mar de plástico)». Paga moito a pena.
El sueño europeo de miles de migrantes no solo se complica cada día más, sino que una vez llegan aquí, las condiciones en que viven nada tienen que ver con sus expectativas iniciales, todo lo contrario. Pero volver significa fracasar. Algunos lo hacen, otros no tienen otra opción que malvivir aquí o seguir ruta hacia otros países europeos, pese a los intentos de la UE de alejar cada vez más las fronteras de este flujo migratorio que llega desde África.
He visto lo peor pero también lo mejor del ser humano en estos contextos de frontera. En medio de esta tragedia migratoria, todos necesitamos motivos para la esperanza. Y yo, en este Tariq Emaús, los he encontrado.
Chega un momento na nosa vida en que temos que facernos cargo e cargar coa cruz, temos que comprometernos, temos que actuar. Xa non se trata so de reivindicar dereitos (1º domingo de advento) nin de vivir doutra maneira (2º domingo), senón de aprender a superar os egoísmos, as comodidades, as derivas individualistas que nos inculcou o capitalismo. So dende a xenerosidade, a tenrura, a solidariedade, poderemos abrir novos camiños, camiños verdadeiramente alternativos e transformadores que propicien o parto dese Neno-Deus que agarda por nós.
E a xente preguntáballe:
-¿E logo, que temos que facer?
El respondíalles:
– O que teña dúas túnicas, que as reparta con quen non teña ningunha; e que faga o mesmo o que teña que comer.
Lucas 3, 10-11O vindeiro sábado 14 de decembro, ás 17:00, celebramos as nosas tradicionais Charlas de Advento. Desta vez, contamos coa participación de Tusta Aguilar, teresiana e física de formación cunha longa traxectoria de compromiso coa veciñanza do barrio de San Cristóbal (Madrid) e de traballo calado polas persoas máis empobrecidas.
En setembro deste ano Tusta Aguilar recibiu un recoñecemento da Junta Municipal de Villaverde polo seu traballo de coordinación da Asociación Educación, Cultura y Solidaridad (AECYS) no seu barrio de San Cristóbal, «forjando el alma de nuestro barrio», como se le na motivación do recoñecemento. O seu compromiso co barrio xurdiu ante as dificultades educativas que padecían moitos nenos e nenas da zona. Trátase de prestar apoio socioeducativo ás necesidades máis acuciantes da veciñanza. A Asociación traballa tamén con mulleres adultas que están na procura de saídas laborais.
Non basta coa reivindicación dos dereitos e a xustiza da que falabamos no domingo anterior. Cómpre chegar máis lonxe, ser máis transformadores. Cómpre “reparar” os vieiros, “endereitar” os camiños tortos. Cómpre, en definitiva, dar pasos persoais e comunitarios cara adiante na construción efectiva desa outra vida posible, máis fraterna, máis chea de sentido, sen deixar de lado a reivindicación dun mundo máis xusto para todas. Cómpre poñérmonos mans á obra para facer posible que o horizonte do noso camiñar estea preñado de esperanza, dende o aquí e o agora.
Entón el [Xoán] percorreu toda a rexión do Xordán, pregoando un bautismo de conversión, para acadar o perdón dos pecados, conforme está escrito no libro do profeta Isaías:
Unha voz chama no deserto:
Preparade os camiños do Señor,
reparade os seus vieiros.
Todo barranco se cubrirá
todo monte e outeiro se rebaixará,
os camiños tortos hanse endereitar
e os fragosos hanse achanzar.
E todos verán a salvación de Deus.
Lucas 3, 4-6O pasado xoves 5 de decembro, como cada primeiro xoves de mes, a Rede Social Galicia Sur, á que pertence a nosa parroquia, convocou un novo círculo de silencio.
Nesta ocasión, quixemos denunciar un consumismo depredador que se desboca aínda máis nestas datas, coa proximidade do Nadal. Nunha sociedade de hiperconsumo, comprar constitúe un “acto político” que conforma o mundo que habitamos, consumir decide que planeta e que sociedade queremos.
O consumo é un dos vectores que vertebran o funcionamento da nosa sociedade. Con todo, o noso actual sistema socioeconómico choca de maneira cada vez máis palpable cos límites biofísicos do planeta e é fonte inherente de desigualdade e pobreza. Por tanto, é necesario cambiar os nosos patróns de consumo e os seus estilos de vida asociados, xa que este modelo vixente de produción e consumo resulta insostible.
Cómpre denunciar as consecuencias deste modelo económico que o devora todo ao seu paso e que se alimenta da explotación do planeta e das comunidades e persoas máis empobrecidas. Cómpre apostar por outras opcións máis xustas e éticas: o consumo responsable, as finanzas éticas, a economía social e ecolóxica. Cómpre poñer a vida de todas as persoas e dos ecosistemas no centro, antes de que sexa demasiado tarde.
Neste Tempo de Advento queremos atopar nos signos dos tempos, en medio de tantos motivos para o pesimismo, faíscas que nos mobilicen, que nos empurren, que nos animen a vivir unha vida comprometida e ilusionada, unha vida que pague a pena, liberadora e feliz. É tempo de advento, tempo de esperanza, e nós, comunidade cristiá de base da parroquia do Cristo da Vitoria, estamos chamadas, chamados, a abrir novos camiños que fagan posible o nacemento dese neno que é o Deus das empobrecidas, das oprimidas, das esquecidas, o Deus de todas as persoas e comunidades que soñan cun mundo máis xusto e fraterno.
Hai que coidar da semente, hai que preparar a terra, hai que darlle nutrientes e saciar a súa sede, liberala das malas herbas e agradecer a chuvia e o sol, con paciencia e compromiso, confiando, agardando… porque os froitos sempre chegan.
Domingo 1º de Advento (1 de decembro) “Practicade o dereito e a xustiza”Como o amor, a liberdade ou a igualdade, o dereito e a xustiza son grandes palabras que durante séculos os poderes corromperon e baleiraron de contido. Pero as palabras importan. Non podemos resignarnos nin ser cómplices desa desvalorización do sentido fondo destas verbas: Dereito e Xustiza. O primeiro para facer posibles os camiños de esperanza neste advento que nos toca emprender é comprometernos cun Dereito e cunha Xustiza que recoñezan a irmandade de todas as persoas, que nos traten a todos e todas por igual, sen exclusións, sen privilexios. Ese é tan so o primeiro paso, que nos obriga a saír á rúa, a denunciar toda inxustiza, a esixir dereitos para todas. Non esquezamos que o primeiro paso é sempre o máis difícil, o máis decisivo…
Nos días aqueles e no intre aquel farei abrollar de David un xermolo lexítimo, que practicará o dereito e a xustiza no país.
Xeremías 33, 15Novela autobiográfica do noso parroquiano Roxelio na que abarca a historía do século XX dende a súa experiencia.
No eido da loita obreira expón as folgas do 72 na cidade de Vigo.
Na teima relixiosa aborda as aparicións marianas e a Teoloxia de Liberación xurdida do Vaticano II.
Tampouco deixa atrás a súa experiencia amorosa
O pasado sábado 23 de novembro desenvolvemos pola mañá unha nova Xuntanza de Comunidades, coa idea de reforzar os nosos vínculos e poñer en común os nosos saberes e habilidades. Pero antes contamos coa presentación da Fundación Anunciata Solidaria por parte da irmá dominica Gloria Cañada e de Camila Alemán, traballadora desta ong, que nos falaron das súas actividades e organización. Foi un percorrido inzado de datos e de experiencias de compromiso e solidariedade que nos permitiu coñecer máis en detalle o labor desta ong das irmás dominicas, coa que teñen colaborado persoas da nosa comunidade.
Despois tivemos ocasión para unha breve dinámica que trataba de recoñecer e valorar os nosos saberes e habilidades, para reforzar así tamén a nosa identidade comunitaria.
Houbo tempo tamén para compartir un café e uns petiscos nun ambiente máis relaxado, no que facer abrollar confidencias, risas, preocupacións, esperanzas… a vida, que flúe interminábel.
O pasado sábado 16 de novembro, dende as cinco e media da tarde, celebramos o noso tradicional magosto de barrio, organizado polo Movemento Cidadán «O noso barrio», a Asociación de Mulleres «Dorna» e o Centro Cultural «Rueiro».
Durante a festa houbo espazo para a música tradicional galega grazas ás actuacións do Grupo de Gaitas «Arume», do CSR de Beade, e do Grupo de Pandereteiras Lumieiras de «Rueiro».
Tamén, e xa é parte da tradición, desenvolvemos unha mesa de troco para intercambiar obxectos que non se usan na casa e que algún veciño ou veciña podería precisar. Trátase de apoiar e fomentar unha economía alternativa, máis social e solidaria.
E coma sempre seguimos a reivindicar un Centro Cultural para o barrio. Porque tratábase de bailar, pero tamén de reivindicar. E así seguiremos…
O pasado xoves 7 de novembro, como cada primeiro xoves de mes, a Rede Social Galicia Sur convocaba un novo Círculo de Silencio, ás 20:00, desta vez na Praza de América.
Nesta ocasión, quixemos expresar a nosa solidariedade coas persoas sen teito e denunciar a súa inxusta situación de precariedade absoluta e abandono institucional. Sobre todo nestas datas en que se achega o inverno e son maiores as dificultades para (mal)vivir nas rúas das nosas cidades. Mentres, as luces e os ‘fastos’ navideños incitan a un consumismo desbocado que parece cegarnos ante as realidades de probreza e soidade de moitas persoas. Por todo isto, a Rede Social Galicia Sur quixo apoiar co seu círculo de silencio a campaña Ninguén sen fogar de Cáritas.
¿Que son os círculos de silencio?
Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.
Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.
Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.
O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.
Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.
Adxuntamos o manifesto que se leu no acto e algunhas imaxes:
Manifesto Sen Fogar 2024DescargaGustavo Gutiérrez, o gran teólogo peruano, responsable último da etiqueta «Teoloxía da Liberación», que difundiu nunha obra pioneira e decisiva, faleceu o pasado 22 de outubro. Dende 2001 era dominico, como os frades da nosa parroquia do Cristo da Vitoria, e sempre foi un referente fundamental para a nosa comunidade. Nestas últimas semanas son inmumerables as verbas de gratitude e agarimo que se lle adicaron polas máis diversas persoas e comunidades. Entre elas, traemos aquí as de Frai Betto e Leonardo Boff.
Visitou Vigo no ano 2000, con motivo do IX Congreso de Xustiza e Paz do Colectivo Verapaz, que se desenvolveu na parroquia do Cristo da Vitoria baixo o título: «Justicia y Solidaridad, semillas de esperanza«. A charla de Gustavo Gutiérrez resultou inesquecible e conmoveu fondamente a moitas das irmás e irmáns da comunidade. Aínda hoxe, case 25 anos despois, segue a ser lembrada con emoción por moitas de nós.
Aquel relatorio remataba coas palabras que seguen, que dalgunha maneira seguen a marcar o horizonte para as comunidades cristiás que se comprometen na opción preferencial polas persoas e comunidades empobrecidas en todos os sures da Terra:
Una palabra para terminar. Aludí antes al mendigo ciego, cuyo nombre, Bartimeo, era recordado por la comunidad cristiana que se expresa en el evangelio de Marcos. De mendigo sentado a la vera del camino, Bartimeo emprende la ruta en seguimiento de Jesús: «le seguía por el camino» (Mc 10, 52). Es lo que están haciendo muchos pobres de hoy: veraderos bartimeos, dejan de estar al margen para, una vez capaces de ver y de tomar conciencia de su condición de seres humanos e hijos de Dios, ponerse en camino.
Gustavo Gutiérrez, «Un aporte ético al proceso de globalización», en Justicia y Solidaridad, semillas de esperanza, Cuadernos Verapaz, nº 19, 2000, pág. 141.Sirvan estas palabras coma modesta homenaxe á miúda pero enorme figura de Gustavo Gutiérrez, irmán e mestre, compañeiro de camiñada…
Hoxe, 19 de outubro, unha semana despois das mobilizacións ante a crise da vivenda que estamos a padecer, e so dous días despois de conmemorar o Día da pobreza, reunímonos nunha nova Xuntanza comunitaria para tratar o problema da vivenda.
Un grupo de máis de trinta persoas desenvolvimos este encontro de sensibilización, reflexión e concienciación, na procura de posicionamentos críticos e de alternativas comunitarias. Antes de mirar uns vídeos sobre o problema dos desafiuzamentos e a necesidade de mobilización, lembramos que estas loitas veñen de moi atrás e que a nosa comunidade foi sempre partícipe das mesmas. Fixemos un recordatorio dun movemento de denuncia no que participou a Asociación Xuvenil Luar e que, baixo o nome de Precarias, tratou de poñer no espazo público a precariedade da xente nova por culpa do encarecemento da vivenda.
A continuación, tras contemplar algunhas imaxes de humor gráfico que nos axudaron a reflexionar, limos algúns titulares da prensa que deron pé a ao debate, a compartir experiencias persoais ou de persoas próximas e, en definitiva, a humanizar un problema que, como non deixamos de constatar, é transversal e ten que a súa orixe no sistema capitalista que depreda todo canto toca.
Tralos problemas viñeron as posibles solucións. Aquí, ademais de facernos eco das propostas dos colectivos máis directamente implicados nesta cuestión, quixemos resaltar a necesidade da mobilización comunitaria, apoiando as demandas que se fan dende diversas entidades locais e estatais. Tamén valoramos diversas experiencias de vivenda de promoción comunitaria con rentas asequibles, moitas delas con financiación da banca ética Fiare, da que a nosa parroquia é socia e na que participan varias persoas da Comunidade.
Por último, quixemos poñer o foco na situación da que partimos maioritariamente na nosa Comunidade, onde non hai problemas en xeral de acceso a unha vivenda digna. Dende unha perspectiva cristiá, corremos o risco de refuxiarnos nas nosas casas ante un mundo exterior cada vez máis violento, complexo e perigoso. Corremos o risco de ser vítimas dos nosos egoísmos: por iso cómpre non deixarse derrotar, saír ao barrio, á rúa, e atopar nos espazos comunitarios camiños liberadores nos que compartir a vida e construír un mundo mellor.
Dan man do Comité Óscar Romero de Vigo, aportamos un novo Ocote Encendido, o número 122, baixo o coidado de Joaquín Sánchez, que estivo con nós nunhas charlas de advento hai algúns anos. Así é como nolo presentan:
«La Unión Europea ha dado luz verde a un nuevo Pacto de Migración y Asilo (PEMA) que supone una grave amenaza a los derechos humanos y la externalización de fronteras.
El derecho de asilo es universal, pero con esta política no lo es tanto. Aunque reconocido en el art. 14 de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, la normativa europea lo condiciona hasta el extremo, dejando a miles de personas perseguidas por el hambre, la guerra, la crisis climática o el expolio capitalista del planeta en campos de refugiados en condiciones misérrimas.»
Ocote 122. Pacto Europeo de Migración y Asilo: la deshumanización de las personas migrantes. Un proyecto alternativo
Ocote 122 PEMA_compressedDescargaO pasado xoves 3 de outubro, a Rede Social Galicia Sur, á que pertence a nosa parroquia, convocou un novo Círculo de Silencio, ás 20:00, xunto á Farola de Urzáiz.
Desta vez, o motivo era apoiar á HOAC, que dinamiza en Vigo a iniciativa Igrexa polo Traballo Decente (ITD). Este ano, co lema «Por ti, por min, traballo decente», os promotores da iniciativa quixeron reafirmar o seu compromiso coas persoas traballadoras en todo o mundo, e particularmente no estado español, cun crónico desemprego estrutural que afecta tanto ás persoas máis xoves como as maiores.
Participamos no círculo arredor dunha vintena de persoas. Entre elas, membros da HOAC e o noso Bispo, recentemente nomeado, o irmán Antonio Valín, que quixo dar testemuña coa súa presencia do apoio da Diócese a este acto reivindicativo.
A continuación compartimos unhas imaxes do acto, o manifesto «Igrexa polo traballo decente» deste ano e un cartel co resto das actividades que se desenvolverán nestes días para denunciar a situación actual e reivindicar melloras no mundo laboral.
Manifesto 7Out24DescargaEste pasado sábado, día 21 de setembro, tivemos a nosa Xuntanza de inicio de curso. Foi o reencontro de moitas irmás e irmáns que se senten familia, cinguidos, cinguidas todas por unha arela común: a construción dese outro mundo posible e necesario, un mundo fraterno máis xusto e feliz.
Nese camiñar compartido, esta xuntanza foi o punto de partida para preparar o calendario parroquial, para compartir inquedanzas de cara ao próximo curso e, sobre todo, para desfrutar da compricidade das palabras, das miradas e dos xestos, despois do parón veraniego. Recuperamos folgos e volvemos con forzas renovadas, con ganas de traballar polo Reino, de sementar futuro…
Comezamos o curso convocando, dende a Rede Social Galicia Sur, un novo Círculo de silencio. Como sempre, foi o primeiro xoves do mes, o pasado día 5 de setembro, ás 20:00, na Farola de Urzáiz.
Unha vez máis, quixemos denunciar as políticas (anti)migratorias de España e Europa, o incremento das actitudes xenófobas e a indiferenza e insolidariedade coas persoas que chegan ás nosas costas nunha situación de extrema vulnerabilidade.
Como nos lembra o papa Francisco, temos a obriga de fomentar, «por todos os medios, unha gobernanza mundial da migración baseada na xustiza, a fraternidade e a solidariedade. O que mata aos migrantes é a nosa indiferenza».
¿Que son os círculos de silencio?
Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.
Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.
Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.
O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.
Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.