Desde o Espazo Aberto Antimilitar, outro ano máis, fannos unha chamada á desobedecer á guerra cos nosos impostos facendo Obxección Fiscal ao Gasto Militar nas declaracións da renda.
Se queredes saber como se fai Obxección Fiscal na declaración da renda visita esta web: https://www.grupotortuga.com/Como-se-hace-la-Objecion-Fiscal-al
Achegamos o texto da campaña deste ano co que animamos a desviar unha parte dos impostos a proxectos que procuran no cotiá facer unhas sociedades máis xustas e igualitarias:
SABOTEAR A GUERRA PARA SALVAR A PAZ
O ideal de experiencia que conforma o choque é a catástrofe (Walter Benjamin, Obra das pasaxes)
A guerra mobiliza, antes do que recursos, sentimentos, de modo que precisa crear as condicións primeiro, para facela posible despois. Todo isto, nunha secuencia temporal que actúa condicionando o corpo social, a través dunha narrativa que celebre a disolución dos límites do consenso, en favor dunha nova orde mundial e a fantasía bélica que a alimenta.
Así, nun mundo onde reina o máis forte, as armas son sempre necesarias, comezando polas económicas. De feito, o alarmismo das elites políticas preséntase de moi variadas formas pero, sobre todo, como unha posibilidade de saída á crise. Un exemplo de capacidade de adaptación, que ten no aumento do gasto en políticas de defensa e do complexo militar industrial un argumento de peso, do mesmo xeito que no expolio dos recursos naturais, o retroceso en dereitos políticos, a perda de garantías no ámbito das relacións laborais, o desmantelamento premeditado do sistema público ou a pobreza xeneralizada de cada vez máis sectores da sociedade.
Camiñamos cara un mundo máis fragmentado e máis emprobrecido. Pero tamén máis insolidario e violento. Neste contexto de inseguridade crecente, enmarcado nunha dinámica transnacional cuxo epicentro é o continente europeo, todo parece indicar o retorno á fórmula do keynesianismo militar como medio de incentivar o crecemento económico fronte ás necesidades máis perentorias da poboación.
Por tanto, cómpre reaxir diante da emerxencia bélica e todo canto implica. Neste sentido, o antimilitarismo reivindícase en toda a súa dimensión, á luz da experiencia histórica, como unha forma de presentar batalla pero facendo uso das nosas propias armas. Precisamente, a campaña anual pola obxección fiscal aos gastos militares ten a ver con esa prolongación no tempo da memoria antimilitarista, adaptada ás condicións presentes. Unha posibilidade, entre tantas outras, de amosar o noso reixeitamento á escalada armamentística.
Galiza, abril 2025
diptico of25DescargaDende o Espazo Aberto Antimilitar propoñemos dentro da campaña pola Obxección Fiscal aos Gastos Militares 2025 varios destinos aos que podedes enviar os cartos que desviedes nas vosas declaracións:
– New Profile: Movemento para a desmilitarización da sociedade israelí: O Movemento para a Desmilitarización da Sociedade Israelí é un movemento feminista e antimilitarista fundado en 1998 que cre que o militarismo, profundamente arraigado na sociedade israelí, é unha das principais causas da guerra perpetua en Israel, así como das formas criminais en que leva a cabo. Ademais, o militarismo obstaculiza o camiño cara á paz e o fin da ocupación de Palestina, e fai que a sociedade israelí sexa máis violenta, sexista e racista +info: https://newprofile.org
– Kolectivo Jóvenes Parke Alcosa: o pasado 29 de outubro as inundacións a raíz dunha extraordinaria DINA arrasaron as zonas do sur de Valencia e, en Alfafar, sepultaron en barro os dous Centros de Día do parque de Alcosa, dirixidos polo Kolectivo Juvenil Parke.
Durante décadas, estes espazos son puntos de encontro comunitario no barrio de Orba/Parque Alcosa, ofrecendo apoio, educación e actividades de lecer a nenos, adolescentes e mozos, tal e como se recolle nos obxectivos fundacionais do colectivo creado en 1988. Agora estamos a buscar fondos para reconstruílos e recuperar o seu papel fundamental na comunidade. Número de conta da asociación: ES94 3159 0020 2728 45198924 indicando como concepto «Colaboro con el Parke» +info: https://kolectivosparke.org
– SOS Suído-Seixo | Mina Alberta Non: nace co obxectivo de informar á poboación, establecer colaboracións con outros colectivos, canalizar as ideas e reclamacións da veciñanza e para levar a cabo accións coordinadas entre as comunidades afectadas ante a preocupación suscitada pola solicitude de concesión de explotación mineira Alberta I por parte da empresa Recursos Minerales de Galicia, S.A. O obxectivo principal da plataforma é a posta en valor do seu patrimonio natural e cultural e a defensa do territorio das Serras do Suído e Seixo e zonas limítrofes fronte ós proxectos e Permisos de Investigación de minaría existentes (Alberta I, Alberta II, Macarena, Carlota, Maite etc) e fronte a outras accións que o ameacen. +info: https://minadoadenon.sossuidoseixo.org
Ademais destas dúas propostas podedes destinar os cartos ao Espazo Aberto Antimilitar. Os ingresos os podedes facer neste nº de conta > ES49 1491 0001 2630 0008 8601 e non esquezades sinalar o proxecto ao que queredes destinar estes cartos.
LEMBRADE! Comunicade no email > espazoantimilitar@riseup.net cantos cartos desviaches e a que destino. Os recompilamos para enviar á campaña estatal pola OFGM
Levamos moitos días escoitando e lendo infinidade de obituarios, semblanzas, columnas de opinión, manifestos… que dun lado e doutro eloxian ao papa Francisco ata o extremo ou o critican sen límite. Resulta vergoñante ver como quen hai pouco o criticaba ou o ignoraba agora o eloxia sen o menor escrúpulo.
Entre todas estas voces, queríamos rescatar aquí a dun home que vén tanto das marxes económicas dos países do Sur, máis en concreto de Latinoamérica, como das marxes da Igrexa: falamos do teólogo brasileiro Leonardo Boff. Ofrecemos a continuación o artigo que lle adicou ao papa Francisco con motivo da súa morte, pois parécenos de especial relevancia. Non o perdades!
«El Papa Francisco no es solo un nombre sino un proyecto de Iglesia y de mundo»
Todo punto de vista es la *vista desde un punto, afirmé una vez. Mi punto de vista sobre el Papa Francisco es el latinoamericano. El mismo Papa Francisco se presentó como “aquel que viene del fin del mundo”, es decir, de Argentina, del extremo Sur del mundo. Este hecho no carece de relevancia, pues nos ofrece una lectura distinta de otras, de otros puntos de vista.
La elección del nombre Francisco, sin antecedentes, no es fortuita. Francisco de Asís representa otro proyecto de Iglesia cuya centralidad reside en el Jesús histórico, pobre, amigo de los despreciados y humillados, como los leprosos, con los cuales fue a vivir. Pues esta es la perspectiva asumida por Bergoglio al ser elegido Papa. Quiere una Iglesia pobre para los pobres.
A Semana Santa rematou. Agora comeza a nosa oportunidade de resurrección, xunto coa Igrexa e o Pobo, nas periferias, construíndo un mundo máis xusto e fraterno.
Celebramos esta Semana Santa baixo o lema “Cinguidas pola Vida”, coa aposta decidida da comunidade de poñer a vida no centro, agora que está tan amenzada en tantos frentes, nas guerras, nas desigualdades, na persecución das minorías, no peche de fronteiras, na precarización dos servizos básicos.
A Semana comezaba o Domingo de Ramos, no que a cativada da nosa parroquia asumía todo o protagonismo e levaba a esperanza e a alegría ás moitas persoas que acudiron a esta celebración.
O xoves queríamos sentar á nosa mesa ás vítimas, ás empobrecidas, ás enfermas, ás perseguidas… e expresamos o noso compromiso para con elas cun simbólico botiquín no que ofrecíamos acompañamento, coidados e solidariedade.
O venres, día da morte, do asasinato, de Xesús de Nazaret, primeiro no recollemento e na cercanía da oración da mañá e despois, xa pola tarde, no memorial das últimas horas do Señor, fixémonos eco de tantas crucificadas e crucificados que acotío sofren inxustamente, no medio da indiferenza de moitas: as persoas maiores, abandonadas e invisibilizadas, soas neste mundo hipercomunidado; as minorías discriminadas por razón de raza, orientación sexual, falta de recursos…; as persoas migrantes, cada vez máis vulnerabilizadas por un sistema que as criminaliza por fuxir da pobreza e da violencia; as mulleres que sofren violencia de xénero nunha sociedade que segue a ser, por desgraza, patriarcal e machista; e, por último, as vítimas das guerras, en particular da guerra, mellor dito, do xenocidio que está a vivirse en Gaza a mans do exército israelí, en medio do vergoñante silencio da comunidade internacional.
Por último, o sábado, a celebración da Pascua de Resurrección levounos a percorrer o ciclo da vida renovada, a través dos símbolos do lume e da auga, coa renoavación das promesas bautismais e o pregón pascual. Para rematar a celebración, antes do tradicional “Canto do barrio”, compartimos un manifesto final que resume o noso sentir como comunidade cristiá de base que segue a ter na opción preferencial polas máis empobrecidas e por todas as vítimas o seu primeiro compromiso. Aquí vos deixamos ese manifesto, co desexo de que poidades compartilo.
Manifesto finalDescargaAs amigas do Comité Óscar Romero de Vigo achégannos un novo Ocote Encendido, desta vez centrado na aposta pola paz nun mundo cada vez máis violentado polas armas e o militarismo. Estas son as palabras coas que inician a súa presentación:
Si quieres paz, apuesta por la trama de la vida.
Con esta consigna se convocó, los días 6 a 8 de septiembre de 2024, en formato on line y asistencia de más de 300 personas de varios países, el cuadragésimo tercer Congreso de Teología, con el título GUERRA Y PAZ EN EL MUNDO ACTUAL ¿HAY SALIDA A LA VISTA?
En un momento histórico “marcado por los numerosos conflictos internacionales, que están socavando la paz a nivel mundial, territorial, regional y local, masacrando a poblaciones enteras hasta el genocidio, normalizando la guerra hasta el punto de considerarla un fenómeno con el que hay que convivir y ampliando las brechas de las desigualdades”, en palabras de Juan José Tamayo en su crónica del citado congreso, con este Ocote queremos colaborar con la labor de reflexión desde la formación y de denuncia desde la consciencia acerca de cómo posicionarnos ante datos tan terribles como que en la actualidad hay 56 conflictos activos con 92 países involucrados, la cifra más elevada desde la II Guerra Mundial, o que se han alcanzado cifras récord en gasto militar, que asciende a 2913 billones de dólares, 190 veces mayor del empleado para combatir el hambre. Por ello, agradeciendo su labor, su colaboración y la posibilidad que nos ofrecen de reproducir algunas de las ponencias desarrolladas en el congreso, aprovechamos su disponibilidad para multiplicar la riqueza compartida.
Achegámonos á fin da Coresma. Temos insistido unha e outra vez, nos catro domingos previos, na necesidade de retomar o sentido profundo da nosa fe para encarar, sen remorsos nin confusións, a construción do Reino de Xustiza e Paz que queremos para todas. Así, temos tratado de facer ver que ese cerne se atopa na convicción de que un Deus que é Pai e Nai nos fai irmás, irmáns e nos esixe actuar en consecuencia, sabendo mirar máis aló das limitacións, das fronteiras, dos prexuízos…
Camiñar xuntas, man a man, paso a paso, abrazando a nosa diversidade, enriquecéndonos dende as diferenzas, sendo corazóns cinguidos por unha arela común, é un miragre necesario, é atopar auga no deserto, é crear un mundo novo. Xa agroma… non vos dades conta?
¿Non vos lembrades das cousas pasadas? ¿Non comprendedes as cousas antigas?
Ollade: eu estou facendo algo novo; xa agroma: ¿non vos dades conta? […]
porque porei augas no deserto, ríos no ermo.
Is 43, 18-19Ante o discurso militarista e a carreira armamentística á que gobernos e grandes corporacións parecen empeñados en arrastrarnos, queiramos ou non, negámonos a mirar cara outro lado.
Houbo un tempo, non hai moito, en que nos parecía unha tolería a chamada escalada armamentística, aqueles anos de competición incansable entre dous bloques que pulaban por ver quen era quen de fabricar máis e mellores armas que o outro, armas nucleares, cada vez máis destrutivas, suficientes para acabar coa humanidade toda… á que dicían querer protexer.
Houbo un tempo, repetimos, en que esa competición nos pareceu tan absurda, tan tola, tan irracional, que mesmo nos burlabamos da ignorancia e da brutalidade daquelas xeracións.
Pero os tempos cambian. E os pesadelos volven facer realidade o que parecía esquecido. Estamos de novo sendo bombardeados, nunca mellor dito, polo complexo mediático das grandes multinacionais e dos gobernos de Occidente para convencernos de que, en efecto, aquilo tiña un sentido, que temos que rearmarnos, que fronte a hipotéticas amenazas o mellor é a “disuasión” pola vía do militarismo.
Como un novo mantra que percorre Europa, o aumento do gasto militar parece unha obriga ineludible, polo ben dos nosos países. Pola nosa “seguridade”.
[CONTINÚA NO MANIFESTO ADXUNTO]
Círculo 2025_04_03Descarga Acto: Círculo de SilencioDía: 3 de abrilHora: 20:00 – 20:30Lugar: Farola de Urzáiz¿Que son os círculos de silencio?
Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.
Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.
Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.
O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.
Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.
4º Domingo de Coresma 30 de marzo
Seguimos, neste cuarto domingo de Coresma, afondando no sentido último, na raíz, no cerne mesmo da nosa fe, baseada na idea dun Deus Pai e Nai que nos fai irmás, irmáns, e nos demanda xustiza dende esa posición de servizo. Hoxe o texto bíblico rescata para nós unha desas vellas palabras que o tempo desgastou e que é preciso recuperar, resucitar, para entender o moito que esixe de nós: a palabra “reconciliación”. A palabra vincúlase ao substantivo latino concilium (asemblea, reunión), e así, o sentido orixinal da mesma sería facer volver a alguén á asemblea, á unión, ao acordo con outras persoas. Isto é, o que se nos enconmenda é construír comunidade e, dende aí, camiñar cara o Reino cada día, dende a horizontalidade, dende a apertura, dende a irmandade.
Irmáns:
Quen estea en Cristo é unha criatura nova: o que era vello, pasou. Velaí unha realidade nova.
E todo iso provén de Deus que nos reconciliou consigo por medio de Cristo e nos encomendou o servizo da reconciliación.
Pois Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo, non levando conta dos delitos dos homes e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.
2 Cor 5, 17-193º Domingo de Coresma 23 de marzo
Diríase que nos imos alonxando da realidade a medida que avanza a Coresma, que nos imos apartando do aquí e agora, e iso so pode paralizarnos, anestesiarnos, inmobilizarnos. Poderiamos preguntarnos como imos cambiar a realidade se nos limitamos a falar dun mesmo Deus para todas e todos e de que a nosa patria está no ceo, tal e como lembramos nos dous domingos previos. E o certo é que as cousas proseguen na mesma liña no texto do Éxodo deste domingo, co nome que Deus se otorga a si mesmo: “Eu son o que son”.
É inevitable: Deus non pode ser isto ou aquilo, non pode someterse a concepto ningún, non pode ter de-limitación ou de-finición, pero é que precisamente por iso é polo pode acoller a todas as persoas, a todos os seres, en igualdade, sen privilexios, sentadas á mesa común, como irmáns e irmás. De aí que a filósofa e mística Simone Weil poidese dicir, sen faltar á verdade: “Todo aquilo que é impersoal na persoa é sagrado, e so iso”. Porque o impersoal remite ao noso fondo máis fondo, ao máis íntimo da nosa intimidade, como diría San Agustín, a aquilo que nos achega a Deus e nos fai irmáns e irmás do resto dos seres. Por iso, no medio dun mundo que non para de xustificar barreiras, prexuízos, discriminacións, patrias, privilexios, desigualdades…. dende as diferenzas máis superficiais, cómpre insistir unha e outra vez, neste tempo de Coresma, no que nos convirte en familia, fillos e fillas do mesmo Deus, antes que calquera outra cousa. Así poderemos entender e asumir que amar a Deus é o mesmo que amar ao próximo. Non hai ningunha diferenza.
Ex 3, 13-15
Moisés replicou:
– «Xa me estou vendo chegar onda os israelitas e dicíndolles: O Deus de vosos pais mándame onda vós. Mais eles preguntaranme: E cal é o seu nome? Que lles direi eu entón?»
Deus respondeulle a Moisés:
– «Eu son o que son».
Ex 3, 13-15Onte, 15 de marzo, un xornal galego publicaba unha breve reportaxe sobre as igrexas do Concilio Vaticano II na nosa cidade. Tal e como lembraba Jorge Lamas, autor do texto, o Concilio Vaticano II estableceu directrices para a construción dos novos espazos de culto católicos que se ergueron dende entón: “a idea principal que dirixiu esa nova arquitetura relixiosa foi o fomento do espírito comunitario e o achegamento entre sacerdotes e fieis”.
Nese contexto xurdiron obras como a igrexa dos Picos, en O Calvario, e a de San Paio de Navia, ambas obras de Román Conde, ou as que se proxectaron en Coia nos anos setenta e oitenta: San Martiño, cuxo responsable foi Arturo Fraga Framil; O Rocío, obra de Desiderio Pernas; O Perpetuo Socorro, que foi asumida polos arquitectos Francisco Yáñez Ulloa e Tomás Pérez-Lorente; e… a nosa, a igrexa do Cristo da Vitoria, que foi proxectada polo arquitecto e fraile dominico Francisco Coello de Portugal Acuña.
Francisco Coello é o profesional da arquitectura que ten planificado máis igrexas en España no século XX. No caso da parroquia do Cristo da Vitoria o formigón é o soporte da estrutura. O interior, como comenta o xornalista da reportaxe recén publicada, é “apabullante”.
Así é como describe a edificación Marta Rodríguez Vilas na súa tese de doutoramento e no artigo «Génesis y desarrollo de los cuatro centros parroquiales del polígono de Coia (Vigo, 1953-1981)»:
“O seu aspecto exterior posúe unha contundencia formal capaz de competir cos enormes edificios de vivendas do seu entorno.
Porén, o acceso frontal — un beiril envolvente — é feble en escala e proporciona unha aproximación suave dende a rúa e o xardín.
O interior golpea os sentidos pola inesperada combinación de rudeza e refinamento. A intensa luz que baña o fondo do presbiterio, os bastos aparellos de bloque de formigón visto, e a forma en sector circular da nave co altar situado no vértice, constitúen os invariantes formais cos que Coello traballa, demostrando a versatilidade do seu esquema.” (cita recollida tamén na web de Patrimonio Galego).
Como a mesma Rodríguez Vilas sinala máis abaixo, Coello exprime “ao máximo a debatida cuestión da austeridade, entendida tanto dende as necesidades económicas reais como dende a nova sensibilidade máis implicada co papel social da arquitectura. De feito, esta parroquia ten sido, dende o seu inicio, un foco moi activo de reivindicacións veciñais”.
Lamentablemente o paso das décadas fíxose notar nos últimos anos con problemas reiterados de filtracións nos tellados que non deixan de ir a máis. Agardamos que o recoñecemento do valor arquitectónico desta igrexa, e sobre todo o seu prolongado labor social, de compromiso solidario co barrio e cos colectivos máis desfavorecidos, sexan tidos en consideración para a súa adecuada restauración nun futuro non moi lonxano.
“A nosa patria está no ceo”, lémbranos Paulo hoxe, porque nós non somos escravas das patrias deste mundo, non somos fanáticos das causas de tantos patriotas que poñen o seu por riba dos demais, o propio por riba do alleo, o prexuízo por riba do recoñecemento das diferencias que nos enriquecen e, paradoxalmente, nos fan irmáns, irmás. É aí, na humilde e amorosa aceptación das diferenzas que nos igualan e nos irmandan dende onde poderemos camiñar cara a construción do Reino.
Pero a nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o Señor. […]
Polo tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e coroa, seguide así firmes no Señor, queridiños!
Flp 3, 20 — 4, 1Este domingo, no marco das xornadas feministas do 8 de marzo, xuntámonos ás portas da parroquia Cristo da Victoria de Coia convocadas pola Revolta de mulleres na Igrexa baixo o lema: “Crentes e Feministas; por unha Igrexa en Igualdade”.
Xuntas limos o manifesto, cantamos, alzamos a voz, partimos o pan e berramos nun mesmo clamor feminista repetido en trinta cidades do estado que “aquí estamos e estaremos ata que a Igualdade sexa costume”.
Xuntas convidamos tamén á nosa mesa compartida ás mulleres empobrecidas, ás migrantes, ás explotadas, ás vítimas das guerras e da violencia de xénero, a tantas mulleres silenciadas… porque na mesa e no mundo cabemos todas e todas estamos chamadas a facer realidade o mundo e a Igrexa cos que soñamos.
Vimos de lonxe, somos moitas e neste 9 de marzo alzamos a voz unha vez máis para dicir abonda xa e esixir unha Igrexa nova, comunidade de iguais, semente de futuro, unha Igrexa que estamos xa a construír entre todas…
O pasado xoves 6 de marzo a Rede Social Galicia Sur convocábanos a un Círculo de Silencio polas mulleres migrantes. En torno a unha treintena de persoas reunímonos para denunciar a situación de discriminación destas mulleres e para apoiar as súas demandas. Así comezaba o manifesto que se ao comezo e ao final do acto:
O vindeiro 8 de marzo, en dous días, celebraremos o Día Internacional da Muller dende a reivindicación permanente e a denuncia das violencias machistas e das barreiras heteropatriarcais, visibles e invisibles, que seguen a exercer unha discriminación intolerable sobre máis da metade da poboación.
Por iso, hoxe, queremos enfocar a mirada deste círculo de silencio nun sector da cidadanía que sofre unha triple discriminación, non so por ser mulleres, senón tamén por ser migrantes e por ser persoas empobrecidas. As mulleres, en efecto, representan aproximadamente o 48% dos migrantes internacionais en todo o mundo, é dicir, practicamnte a metade do colectivo. E o número non para de aumentar. En España constatouse un incremento significativo nos últimos anos: dende 2017 a 2022, 497.000 mulleres migrantes chegaron a España, segundo datos do Instituto Nacional de Estatística. Sen embargo, a súa participación no mercado laboral parece estar concentrada, condenada, por falar máis claramente, a certas actividades, como a hostelería, o traballo doméstico e o coidado das persoas dependentes.
[CONTINÚA NO MANIFESTO ADXUNTO:]
Círculo 2025_03_06_finalDescarga A Rede Social Galicia Sur, que convoca os Círculos de Silencio en Vigo, aglutina organizacións e colectivos, sen vinculacións partidistas nen sindicais, que traballan no eido social e na cooperación internacional ao desenvolvemento co fin de acadar unha sociedade máis xusta, igualitaria, equitativa e sostible que respecte os dereitos das persoas. Actualmente a integran as seguintes entidades: Acción Verapaz, Alborada, Oxfam Intermón, Solidaridade Internacional, Cáritas Diocesana Tui-Vigo, Comité Óscar Romero, Entreculturas, Parroquia Cristo da Victoria, Proclade e Unicef. Facebook: https://www.facebook.com/RedeSocialGaliciaSur/?locale=es_ES¿Que son os círculos de silencio?
Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.
Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.
Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.
O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.
Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.
Achégase o tempo de Coresma, corenta días nos que nos preparamos para celebrar a Semana Santa, que culminará na gran festa da Pascua de Resurrección. A Coresma é tradicionalmente un tempo de penitencia, de mortificación, de oración, de arrepentimento dos pecados, de sacrificios, de xexún. Nós queremos rescatar o sentido fondo de todas estas prácticas, que deriva da necesidade de facer o que tradicionalmente se denominou “examen de conciencia”: é dicir, avaliar persoal e comunitariamente, con toda honestidade, de corazón, o noso camiñar, a coherencia entre as nosas palabras, a nosa fe e as nosas accións. Estamos facendo as cousas ben? Somos testemuñas da Boa Noticia? Estamos -de verdade- comprometidas, comprometidos coa causa do Reino?
Nos círculos ortodoxos orientais acuñaron unha preciosa expresión para falar do tempo de Coresma, que coñecen como a estación da “brillante tristeza”. Nestes tempos de inmediatez e de felicidades de escaparate, reivindicar, dende o repouso e a sinxeleza, unha emoción como a tristeza é por si mesmo subversivo. A tristeza, certamente, pode ser unha emoción fermosa, chea de sentido, cando nos fai recoñecer “o que nos falta” para ser felices e nos con-move e impulsa a camiñar para conseguilo: o Reino precisa de nós, das nosas mans, dos nosos corazóns, do noso compromiso, en especial nestes días tan escuros.
Por iso queremos rematar esta presentación lembrando un contiño africano que nos agasallou a amiga Koldobi Velasco:
Din que un día o sol se ocultou como tantas veces, e mentres se ía poñendo o mundo íase quedando nunha escuridade total e, cando xa faltaba pouco para terminar de ocultarse totalmente, dixo en voz alta: “E quen dará luz a todo este mundo?”. E din que ao fondo viu unha candea acesa, que dixo: “Farase o que se poida”.
1º Domingo de Coresma 9 de marzoPrecisamos unir corazón e palabra na procura da xustiza. Cómpre lembrarmos que o Deus Pai e Nai no que cremos fai irmás a todas as persoas que habitamos este mundo, amigas e inimigas. E cómpre actuar dende este presuposto, con todas as súas consecuencias: con independencia das orixes, crenzas, razas, culturas e nacións, todas temos dereito a vivir con dignidade.
Pois crese co corazón para acadar a xustiza; e maniféstase coa boca para lograr a salvación. Porque di a Escritura: todo o que crea nel non quedará defraudado.
Daquela non hai diferenza entre o xudeu e o grego, pois un mesmo é o Señor de todos, rico para todos os que o invocan; porque todo o que invoque o nome do Señor será salvo.
Revolta das Mulleres na Igrexa de Galicia mobilízase o 9 de marzo.
“Crentes e feministas por unha Igrexa en igualdade”
O vindeiro domingo 9 de marzo ás 12:00 horas, a Revolta das Mulleres na Igrexa en Galicia, este ano baixo o lema “Crentes e feministas por unha igrexa en igualdade”, concentrarase na praza da Quintana en Santiago de Compostela e diante da igrexa do Cristo da Victoria de Coia en Vigo, para continuar reivindicando a igualdade das mulleres nunha Igrexa que as discrimina pola súa condición de mulleres. Desta maneira, como cada ano, as mulleres feministas da igrexa enmarcan a súa protesta nas celebracións do 8M, Día Internacional das Mulleres.
No quinto aniversario do movemento, as trinta agrupacións da Revolta das Mujeres na Igrexa – Alcem la Veu do Estado español saen á rúa para reclamar a igualdade. O acto central está promovido pola Asociación Mulleres Cristiás Galegas Exeria e consistirá nunha celebración que representará unha alegoría sobre a mesa compartida, onde sumaremos os nosos berros aos de moitas mulleres do mundo e da Igrexa.
A Revolta convoca ás mulleres e aos homes cómplices coa súa loita aos actos pola igualdade e a dignidade das mulleres que se celebrarán diante de catedrais e igrexas das cidades do estado. Ata que a igualdade sexa costume na Igrexa!
O pasado sábado, 1 de marzo, Koldobi Velasco agasallounos cunha preciosa charla de coresma, chea de sentido: «Palabras compartidas, alento para o camiño comunitario». Dende a proximidade, dende a tenrura, dende a compricidade, Koldobi desenvolveu una charla participativa, autenticamente comunitaria, na que todas puxemos en común esas palabras compartidas que nos alentan na procura dun mundo mellor: palabras como esperanzar, desobedecer, retecer, decrecer, des-privilexiar, des-mercantilizar, acorpar, tenrurizar, des-patriarcalizar… entre moitas outras. Palabras para construír outro mundo, un mundo posible e necesario, un mundo máis xusto e solidario, un mundo que Koldobi leva animando, sempre con outras, dende hai moitos anos.
A charla compartida prolongouse no xantar e na sobremesa. E mesmo ata máis tarde, cando algunhas de nós acompañamos a Koldobi noutra charla, organizada por Espazo Aberto Antimilitar e O.V.N.I, que contra as 19:30 desenvolveu no novo local do centro social autoxestionado «A nubeira», baixo o título: «O avance do militarismo e da turisficación: o exemplo de Canarias».
Grazas, Koldobi! Pola tenrura, polo palabra e o corazón, polo compromiso, pola alegría…
Compartimos aquí o audio da charla de Koldobi e algunhas imaxes:
Compartimos a celebración do Entroido que se celebrará o vindeiro martes 4 de marzo ás 17:00 no salón de actos do complexo parroquial. Organizada conxuntamente polo Movemento Cidadán «O noso barrio», a Asociación de Mulleres «Dorna» e o Centro Cultural «Rueiro», nesta ocasión contarán co grupo Cóxegas para presentar e dinamizar esta festa veciñal.
Dende o barrio e para o barrio. Non o perdades!
O vindeiro sábado 1 de marzo teremos a sorte de compartir a nosa tradicional charla de coresma con Koldobi Velasco, traballadora social de Canarias ben coñecida por algunhas persoas da nosa comunidade e un verdadeiro referente no compromiso social por unha realidade máis xusta. Sempre estivo enredada en diferentes movementos sociais pola Xustiza e a Paz como Alternativa Antimilitarista MOC/ADNV, da Internacional de resistentes á guerra.
A charla será ás 11:30 horas, e logo seguiremos compartindo cun xantar comunitario e cun encontro máis informal despois.
Reservade a data do 1 de marzo !
Animádevos e animade ás vosas comunidades e a quen poida ter interese!
Compartimos o texto da charla de Koldobi o pasado mes de outubro no Foro Encrucillada para que a vaiades coñecendo e vos animedes a achegarvos ao encontro con ela na nosa parroquia: «Os desafíos desde as periferias na Igrexa».
O pasado xoves 6 de febreiro a Rede Social Galicia Sur convocaba un novo Círculo de Silencio ás 20:00, xunto á Farola de Urzáiz.
Nesta ocasión, o obxectivo era reclamar Xustiza Social, nun mundo invadido por guerras, conflitos e unha violencia que non parece ter fin. A persecución das persoas migrantes, a crise económica e climática, a suba xeneralizada dos prezos das materias primas, dos servizos básicos e das vivendas… todo nos fala dunha crise sistémica na que perdemos as de sempre.
O informe «O saqueo continúa», publicado recentemente por Oxfam Internacional, aborda a persistente desigualdade e a pobreza extrema como fillas do colonialismo. Destaca como a riqueza dos milmillonarios creceu exponencialmente, en gran parte debido a herdanzas, clientelismo e monopolios, mentres a clase traballadora loita por sobrevivir. O colonialismo moderno segue a extraer riqueza do sur global en beneficio do norte global, perpetuando así a desigualdade grazas a un sistema financieiro internacional deseñado en favor dos máis poderosos.
Podedes ler o manifesto completo que se leu ao final do acto a continuación:
Círculo 2025_02_06_finalDescarga¿Que son os círculos de silencio?
Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.
Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.
Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.
O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.
Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.
Deixamos aquí unhas imaxes do Círculo de Silencio do pasado xoves:
O pasado sábado 18 de xaneiro celebramos con inmensa ledicia a confirmación dun grupo de 20 mozas e mozos na nosa parroquia, que se comprometeron publicamente a seguir avanzando tras os pasos de Xesús para axudar a construír un mundo de paz e xustiza para todas as persoas.
Esta nova comunidade, bautizada como “Vagalume”, escolleu como lema da súa celebración “Pequenas luces, grandes esperanzas”, e en verdade supón un precioso agasallo de forzas e ilusión para todas nós, intimamente convencidas de que coa súa ollada nova e xuventude, cos seus soños dun mundo mellor e as súas mans dispostas a facelo posible, van ser unha luz para a comunidade toda, renovando a nosa esperanza e axudándonos a continuar cara adiante, sementando vida a pesar das dificultades.
Benvida comunidade Vagalume!
Benvidas Alexia, Xoán, Pedro, Nayra, Paula L., Celia, Noa M., Diego, Daniela, Xavi, Lois, María S., Noa C., Anxo, Izan, Mauro, Paula G, Noelia, María T.!
Aquí nos tedes a todas, felices e ilusionadas por poder camiñar xunto a vós facendo realidade ese soño de Amor e Xustiza que compartimos!