Comunidade Base Coia

4º Domingo de Coresma 30 de marzo

Seguimos, neste cuarto domingo de Coresma, afondando no sentido último, na raíz, no cerne mesmo da nosa fe, baseada na idea dun Deus Pai e Nai que nos fai irmás, irmáns, e nos demanda xustiza dende esa posición de servizo. Hoxe o texto bíblico rescata para nós unha desas vellas palabras que o tempo desgastou e que é preciso recuperar, resucitar, para entender o moito que esixe de nós: a palabra “reconciliación”. A palabra vincúlase ao substantivo latino concilium (asemblea, reunión), e así, o sentido orixinal da mesma sería facer volver a alguén á asemblea, á unión, ao acordo con outras persoas. Isto é, o que se nos enconmenda é construír comunidade e, dende aí, camiñar cara o Reino cada día, dende a horizontalidade, dende a apertura, dende a irmandade.

Irmáns:

Quen estea en Cristo é unha criatura nova: o que era vello, pasou. Velaí unha realidade nova.

E todo iso provén de Deus que nos reconciliou consigo por medio de Cristo e nos encomendou o servizo da reconciliación.

Pois Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo, non levando conta dos delitos dos homes e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.

2 Cor 5, 17-19

3º Domingo de Coresma 23 de marzo

Diríase que nos imos alonxando da realidade a medida que avanza a Coresma, que nos imos apartando do aquí e agora, e iso so pode paralizarnos, anestesiarnos, inmobilizarnos. Poderiamos preguntarnos como imos cambiar a realidade se nos limitamos a falar dun mesmo Deus para todas e todos e de que a nosa patria está no ceo, tal e como lembramos nos dous domingos previos. E o certo é que as cousas proseguen na mesma liña no texto do Éxodo deste domingo, co nome que Deus se otorga a si mesmo: “Eu son o que son”.

É inevitable: Deus non pode ser isto ou aquilo, non pode someterse a concepto ningún, non pode ter de-limitación ou de-finición, pero é que precisamente por iso é polo pode acoller a todas as persoas, a todos os seres, en igualdade, sen privilexios, sentadas á mesa común, como irmáns e irmás. De aí que a filósofa e mística Simone Weil poidese dicir, sen faltar á verdade: “Todo aquilo que é impersoal na persoa é sagrado, e so iso”. Porque o impersoal remite ao noso fondo máis fondo, ao máis íntimo da nosa intimidade, como diría San Agustín, a aquilo que nos achega a Deus e nos fai irmáns e irmás do resto dos seres. Por iso, no medio dun mundo que non para de xustificar barreiras, prexuízos, discriminacións, patrias, privilexios, desigualdades…. dende as diferenzas máis superficiais, cómpre insistir unha e outra vez, neste tempo de Coresma, no que nos convirte en familia, fillos e fillas do mesmo Deus, antes que calquera outra cousa. Así poderemos entender e asumir que amar a Deus é o mesmo que amar ao próximo. Non hai ningunha diferenza.

Ex 3, 13-15

Moisés replicou:

– «Xa me estou vendo chegar onda os israelitas e dicíndolles: O Deus de vosos pais mándame onda vós. Mais eles preguntaranme: E cal é o seu nome? Que lles direi eu entón?»

Deus respondeulle a Moisés:

– «Eu son o que son».

Ex 3, 13-15

Onte, 15 de marzo, un xornal galego publicaba unha breve reportaxe sobre as igrexas do Concilio Vaticano II na nosa cidade. Tal e como lembraba Jorge Lamas, autor do texto, o Concilio Vaticano II estableceu directrices para a construción dos novos espazos de culto católicos que se ergueron dende entón: “a idea principal que dirixiu esa nova arquitetura relixiosa foi o fomento do espírito comunitario e o achegamento entre sacerdotes e fieis”.

Nese contexto xurdiron obras como a igrexa dos Picos, en O Calvario, e a de San Paio de Navia, ambas obras de Román Conde, ou as que se proxectaron en Coia nos anos setenta e oitenta: San Martiño, cuxo responsable foi Arturo Fraga Framil; O Rocío, obra de Desiderio Pernas; O Perpetuo Socorro, que foi asumida polos arquitectos Francisco Yáñez Ulloa e Tomás Pérez-Lorente; e… a nosa, a igrexa do Cristo da Vitoria, que foi proxectada polo arquitecto e fraile dominico Francisco Coello de Portugal Acuña.

Francisco Coello é o profesional da arquitectura que ten planificado máis igrexas en España no século XX. No caso da parroquia do Cristo da Vitoria o formigón é o soporte da estrutura. O interior, como comenta o xornalista da reportaxe recén publicada, é “apabullante”.

Así é como describe a edificación Marta Rodríguez Vilas na súa tese de doutoramento e no artigo «Génesis y desarrollo de los cuatro centros parroquiales del polígono de Coia (Vigo, 1953-1981)»:

“O seu aspecto exterior posúe unha contundencia formal capaz de competir cos enormes edificios de vivendas do seu entorno.
Porén, o acceso frontal — un beiril envolvente — é feble en escala e proporciona unha aproximación suave dende a rúa e o xardín.
O interior golpea os sentidos pola inesperada combinación de rudeza e refinamento. A intensa luz que baña o fondo do presbiterio, os bastos aparellos de bloque de formigón visto, e a forma en sector circular da nave co altar situado no vértice, constitúen os invariantes formais cos que Coello traballa, demostrando a versatilidade do seu esquema.” (cita recollida tamén na web de Patrimonio Galego).

Como a mesma Rodríguez Vilas sinala máis abaixo, Coello exprime “ao máximo a debatida cuestión da austeridade, entendida tanto dende as necesidades económicas reais como dende a nova sensibilidade máis implicada co papel social da arquitectura. De feito, esta parroquia ten sido, dende o seu inicio, un foco moi activo de reivindicacións veciñais”.

Lamentablemente o paso das décadas fíxose notar nos últimos anos con problemas reiterados de filtracións nos tellados que non deixan de ir a máis. Agardamos que o recoñecemento do valor arquitectónico desta igrexa, e sobre todo o seu prolongado labor social, de compromiso solidario co barrio e cos colectivos máis desfavorecidos, sexan tidos en consideración para a súa adecuada restauración nun futuro non moi lonxano.

2º Domingo de Coresma 16 de marzo

“A nosa patria está no ceo”, lémbranos Paulo hoxe, porque nós non somos escravas das patrias deste mundo, non somos fanáticos das causas de tantos patriotas que poñen o seu por riba dos demais, o propio por riba do alleo, o prexuízo por riba do recoñecemento das diferencias que nos enriquecen e, paradoxalmente, nos fan irmáns, irmás. É aí, na humilde e amorosa aceptación das diferenzas que nos igualan e nos irmandan dende onde poderemos camiñar cara a construción do Reino.

Pero a nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o Señor. […]

Polo tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e coroa, seguide así firmes no Señor, queridiños!

Flp 3, 20 — 4, 1

Este domingo, no marco das xornadas feministas do 8 de marzo, xuntámonos ás portas da parroquia Cristo da Victoria de Coia convocadas pola Revolta de mulleres na Igrexa baixo o lema: “Crentes e Feministas; por unha Igrexa en Igualdade”.
Xuntas limos o manifesto, cantamos, alzamos a voz, partimos o pan e berramos nun mesmo clamor feminista repetido en trinta cidades do estado que “aquí estamos e estaremos ata que a Igualdade sexa costume”.
Xuntas convidamos tamén á nosa mesa compartida ás mulleres empobrecidas, ás migrantes, ás explotadas, ás vítimas das guerras e da violencia de xénero, a tantas mulleres silenciadas… porque na mesa e no mundo cabemos todas e todas estamos chamadas a facer realidade o mundo e a Igrexa cos que soñamos.
Vimos de lonxe, somos moitas e neste 9 de marzo alzamos a voz unha vez máis para dicir abonda xa e esixir unha Igrexa nova, comunidade de iguais, semente de futuro, unha Igrexa que estamos xa a construír entre todas…

O pasado xoves 6 de marzo a Rede Social Galicia Sur convocábanos a un Círculo de Silencio polas mulleres migrantes. En torno a unha treintena de persoas reunímonos para denunciar a situación de discriminación destas mulleres e para apoiar as súas demandas. Así comezaba o manifesto que se ao comezo e ao final do acto:

O vindeiro 8 de marzo, en dous días, celebraremos o Día Internacional da Muller dende a reivindicación permanente e a denuncia das violencias machistas e das barreiras heteropatriarcais, visibles e invisibles, que seguen a exercer unha discriminación intolerable sobre máis da metade da poboación.
Por iso, hoxe, queremos enfocar a mirada deste círculo de silencio nun sector da cidadanía que sofre unha triple discriminación, non so por ser mulleres, senón tamén por ser migrantes e por ser persoas empobrecidas. As mulleres, en efecto, representan aproximadamente o 48% dos migrantes internacionais en todo o mundo, é dicir, practicamnte a metade do colectivo. E o número non para de aumentar. En España constatouse un incremento significativo nos últimos anos: dende 2017 a 2022, 497.000 mulleres migrantes chegaron a España, segundo datos do Instituto Nacional de Estatística. Sen embargo, a súa participación no mercado laboral parece estar concentrada, condenada, por falar máis claramente, a certas actividades, como a hostelería, o traballo doméstico e o coidado das persoas dependentes.

[CONTINÚA NO MANIFESTO ADXUNTO:]

Círculo 2025_03_06_finalDescarga A Rede Social Galicia Sur, que convoca os Círculos de Silencio en Vigo, aglutina organizacións e colectivos, sen vinculacións partidistas nen sindicais, que traballan no eido social e na cooperación internacional ao desenvolvemento co fin de acadar unha sociedade máis xusta, igualitaria, equitativa e sostible que respecte os dereitos das persoas. Actualmente a integran as seguintes entidades: Acción Verapaz, Alborada, Oxfam Intermón, Solidaridade Internacional, Cáritas Diocesana Tui-Vigo, Comité Óscar Romero, Entreculturas, Parroquia Cristo da Victoria, Proclade e Unicef. Facebook: https://www.facebook.com/RedeSocialGaliciaSur/?locale=es_ES

¿Que son os círculos de silencio?

Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.

Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.

Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.

O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.

Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.

Achégase o tempo de Coresma, corenta días nos que nos preparamos para celebrar a Semana Santa, que culminará na gran festa da Pascua de Resurrección. A Coresma é tradicionalmente un tempo de penitencia, de mortificación, de oración, de arrepentimento dos pecados, de sacrificios, de xexún. Nós queremos rescatar o sentido fondo de todas estas prácticas, que deriva da necesidade de facer o que tradicionalmente se denominou “examen de conciencia”: é dicir, avaliar persoal e comunitariamente, con toda honestidade, de corazón, o noso camiñar, a coherencia entre as nosas palabras, a nosa fe e as nosas accións. Estamos facendo as cousas ben? Somos testemuñas da Boa Noticia? Estamos -de verdade- comprometidas, comprometidos coa causa do Reino?

Nos círculos ortodoxos orientais acuñaron unha preciosa expresión para falar do tempo de Coresma, que coñecen como a estación da “brillante tristeza”. Nestes tempos de inmediatez e de felicidades de escaparate, reivindicar, dende o repouso e a sinxeleza, unha emoción como a tristeza é por si mesmo subversivo. A tristeza, certamente, pode ser unha emoción fermosa, chea de sentido, cando nos fai recoñecer “o que nos falta” para ser felices e nos con-move e impulsa a camiñar para conseguilo: o Reino precisa de nós, das nosas mans, dos nosos corazóns, do noso compromiso, en especial nestes días tan escuros.

Por iso queremos rematar esta presentación lembrando un contiño africano que nos agasallou a amiga Koldobi Velasco:

Din que un día o sol se ocultou como tantas veces, e mentres se ía poñendo o mundo íase quedando nunha escuridade total e, cando xa faltaba pouco para terminar de ocultarse totalmente, dixo en voz alta: “E quen dará luz a todo este mundo?”. E din que ao fondo viu unha candea acesa, que dixo: “Farase o que se poida”.

1º Domingo de Coresma 9 de marzo

Precisamos unir corazón e palabra na procura da xustiza. Cómpre lembrarmos que o Deus Pai e Nai no que cremos fai irmás a todas as persoas que habitamos este mundo, amigas e inimigas. E cómpre actuar dende este presuposto, con todas as súas consecuencias: con independencia das orixes, crenzas, razas, culturas e nacións, todas temos dereito a vivir con dignidade.

Pois crese co corazón para acadar a xustiza; e maniféstase coa boca para lograr a salvación. Porque di a Escritura: todo o que crea nel non quedará defraudado.
Daquela non hai diferenza entre o xudeu e o grego, pois un mesmo é o Señor de todos, rico para todos os que o invocan; porque todo o que invoque o nome do Señor será salvo.

Rom 10, 10-13

Revolta das Mulleres na Igrexa de Galicia mobilízase o 9 de marzo.

 “Crentes e feministas por unha Igrexa en igualdade”

O vindeiro domingo 9 de marzo ás 12:00 horas, a Revolta das Mulleres na Igrexa en Galicia, este ano baixo o lema “Crentes e feministas por unha igrexa en igualdade”, concentrarase na praza da Quintana en Santiago de Compostela e diante da igrexa do Cristo da Victoria de Coia en Vigo, para continuar reivindicando a igualdade das mulleres nunha Igrexa que as discrimina pola súa condición de mulleres. Desta maneira, como cada ano, as mulleres feministas da igrexa enmarcan a súa protesta nas celebracións do 8M, Día Internacional das Mulleres.

No quinto aniversario do movemento, as trinta agrupacións da Revolta das Mujeres na Igrexa – Alcem la Veu do Estado español saen á rúa para reclamar a igualdade. O acto central está promovido pola Asociación Mulleres Cristiás Galegas Exeria e consistirá nunha celebración que representará unha alegoría sobre a mesa compartida, onde sumaremos os nosos berros aos de moitas mulleres do mundo e da Igrexa.

A Revolta convoca ás mulleres e aos homes cómplices coa súa loita aos actos pola igualdade e a dignidade das mulleres que se celebrarán diante de catedrais e igrexas das cidades do estado. Ata que a igualdade sexa costume na Igrexa!

O pasado sábado, 1 de marzo, Koldobi Velasco agasallounos cunha preciosa charla de coresma, chea de sentido: «Palabras compartidas, alento para o camiño comunitario». Dende a proximidade, dende a tenrura, dende a compricidade, Koldobi desenvolveu una charla participativa, autenticamente comunitaria, na que todas puxemos en común esas palabras compartidas que nos alentan na procura dun mundo mellor: palabras como esperanzar, desobedecer, retecer, decrecer, des-privilexiar, des-mercantilizar, acorpar, tenrurizar, des-patriarcalizar… entre moitas outras. Palabras para construír outro mundo, un mundo posible e necesario, un mundo máis xusto e solidario, un mundo que Koldobi leva animando, sempre con outras, dende hai moitos anos.

A charla compartida prolongouse no xantar e na sobremesa. E mesmo ata máis tarde, cando algunhas de nós acompañamos a Koldobi noutra charla, organizada por Espazo Aberto Antimilitar e O.V.N.I, que contra as 19:30 desenvolveu no novo local do centro social autoxestionado «A nubeira», baixo o título: «O avance do militarismo e da turisficación: o exemplo de Canarias».

Grazas, Koldobi! Pola tenrura, polo palabra e o corazón, polo compromiso, pola alegría…

Compartimos aquí o audio da charla de Koldobi e algunhas imaxes:

Compartimos a celebración do Entroido que se celebrará o vindeiro martes 4 de marzo ás 17:00 no salón de actos do complexo parroquial. Organizada conxuntamente polo Movemento Cidadán «O noso barrio», a Asociación de Mulleres «Dorna» e o Centro Cultural «Rueiro», nesta ocasión contarán co grupo Cóxegas para presentar e dinamizar esta festa veciñal.

Dende o barrio e para o barrio. Non o perdades!

O vindeiro sábado 1 de marzo teremos a sorte de compartir a nosa tradicional charla de coresma con Koldobi Velasco, traballadora social de Canarias ben coñecida por algunhas persoas da nosa comunidade e un verdadeiro referente no compromiso social por unha realidade máis xusta. Sempre estivo enredada en diferentes movementos sociais pola Xustiza e a Paz como Alternativa Antimilitarista MOC/ADNV, da Internacional de resistentes á guerra.

A charla será ás 11:30 horas, e logo seguiremos compartindo cun xantar comunitario e cun encontro máis informal despois. 

Reservade a data do 1 de marzo !

Animádevos e animade ás vosas comunidades e a quen poida ter interese!

Compartimos o texto da charla de Koldobi o pasado mes de outubro no Foro Encrucillada para que a vaiades coñecendo e vos animedes a achegarvos ao encontro con ela na nosa parroquia: «Os desafíos desde as periferias na Igrexa».

O pasado xoves 6 de febreiro a Rede Social Galicia Sur convocaba un novo Círculo de Silencio ás 20:00, xunto á Farola de Urzáiz.

Nesta ocasión, o obxectivo era reclamar Xustiza Social, nun mundo invadido por guerras, conflitos e unha violencia que non parece ter fin. A persecución das persoas migrantes, a crise económica e climática, a suba xeneralizada dos prezos das materias primas, dos servizos básicos e das vivendas… todo nos fala dunha crise sistémica na que perdemos as de sempre.

O informe «O saqueo continúa», publicado recentemente por Oxfam Internacional, aborda a persistente desigualdade e a pobreza extrema como fillas do colonialismo. Destaca como a riqueza dos milmillonarios creceu exponencialmente, en gran parte debido a herdanzas, clientelismo e monopolios, mentres a clase traballadora loita por sobrevivir. O colonialismo moderno segue a extraer riqueza do sur global en beneficio do norte global, perpetuando así a desigualdade grazas a un sistema financieiro internacional deseñado en favor dos máis poderosos.

Podedes ler o manifesto completo que se leu ao final do acto a continuación:

Círculo 2025_02_06_finalDescarga

¿Que son os círculos de silencio?

Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.

Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.

Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.

O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.

Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.

Deixamos aquí unhas imaxes do Círculo de Silencio do pasado xoves:

O pasado sábado 18 de xaneiro celebramos con inmensa ledicia a confirmación dun grupo de 20 mozas e mozos na nosa parroquia, que se comprometeron publicamente a seguir avanzando tras os pasos de Xesús para axudar a construír un mundo de paz e xustiza para todas as persoas.

Esta nova comunidade, bautizada como “Vagalume”, escolleu como lema da súa celebración “Pequenas luces, grandes esperanzas”, e en verdade supón un precioso agasallo de forzas e ilusión para todas nós, intimamente convencidas de que coa súa ollada nova e xuventude, cos seus soños dun mundo mellor e as súas mans dispostas a facelo posible, van ser unha luz para a comunidade toda, renovando a nosa esperanza e axudándonos a continuar cara adiante, sementando vida a pesar das dificultades.

Benvida comunidade Vagalume!

Benvidas Alexia, Xoán, Pedro, Nayra, Paula L., Celia, Noa M., Diego, Daniela, Xavi, Lois, María S., Noa C., Anxo, Izan, Mauro, Paula G, Noelia, María T.!

Aquí nos tedes a todas, felices e ilusionadas por poder camiñar xunto a vós facendo realidade ese soño de Amor e Xustiza que compartimos!

O pasado 14 de decembro celebramos a nosa charla de Advento, para a cal contamos coa participación de Tusta Aguilar, comprometida dende hai moitos anos coa veciñanza do barrio de San Cristóbal (Madrid), nun traballo solidario e calado en favor das persoas máis empobrecidas.

Tusta compartiu coa comunidade as súas reflexións en torno a esta cuestión, que serviu como título da charla: «Mulleres e precariedades. Perspectivas desde a espiritualidade».

Polo seu interese, ofrecemos a continuación o enlace á publicación da Institución Teresiana onde se resume o contido da charla de Tusta e se ofrecen algunhas das súas claves: «Y no perdamos la esperanza».

Non o perdades, porque é moi recomendable!

O pasado xoves 9 de xaneiro a Rede Social Galicia Sur convocábanos a un novo Círculo de Silencio.

Nesta ocasión, o motivo era reclamar Paz, unha paz xusta e solidaria, nun mundo invadido polas guerras, a violencia física e verbal e unha crecente agresividade por parte de persoas, comunidades e institucións.

Fronte á militarización das fronteiras, o incremento do gasto militar, o comercio de armas, as guerras brutais en Ucraína e outros países, o xenocidio levado a cabo por Israel en Palestina, fronte a tanta barbarie, reclamamos paz, nas palabras, nas accións, nos xestos. Cómpre máis que nunca reivindicar o compromiso coa paz e a non violencia, ante un mundo que parece estar recuperando o peor doutros tempos que críamos superados. Por todo isto, xuntámonos durante media hora, en círculo, en silencio, esixindo outras formas de vivir, de construír comunidade, que son posibles, necesarias e urxentes.

¿Que son os círculos de silencio?

Os círculos de silencio nacen en Francia no 2007 e actualmente convócanse nese país en máis de 180 cidades cada mes. Esta iniciativa tense estendido por Europa e por varias cidades españolas.

Os círculos aspiran a expresar a súa protesta dende unha cultura da non violencia, a través dunha acción sinxela e asumible por todo o mundo.

Queren ser un xesto pacífico permanente de denuncia.

O silencio como forma de diálogo, que apela á conciencia de quen fai as leis, de quen as aplican e da cidadanía que as asume, ás veces de forma pasiva e acrítica. Silencio como forma de acción que aglutina a persoas de boa vontade, que podendo ter ideoloxías, culturas ou crenzas diferentes, atopan nese silencio solidario coas persoas e comunidades oprimidas unha linguaxe común.

Nun mundo desbordado de ruídos, de sobreinformación que desinforma, de eslóganes e publicidade comercial e política, pensamos que o silencio ten un potencial revolucionario para reivindicar outros mundos posibles e necesarios.

Ofrecemos a continuación o manifesto que se leu durante o círculo e algunhas imaxes do acto.

Manifesto Círculo 09_01_25Descarga

Grazas ao traballo colaborativo do Movemento Cidadán «O noso barrio», a Asociación de Mulleres «Dorna» e o Centro Cultural «Rueiro» contamos un ano máis coa tradicional Cabalgata dos Reis Magos, que chegarán ao noso barrio de Coia ás 17:00, onde recibirán a acollida da veciñanza na Praza do Pobo.

Ás 17:30 está prevista a súa visita a Igrexa do Cristo da Vitoria, onde escoitarán os desexos e peticións dos nenos e nenas que agardan con ilusión renovada ano tras ano a máxica noite de Reis.

Non faltarán despois os caramelos e unha chocolatada para todas as amigas que se acheguen.

Animádevos! Feliz 2025!

As compañeiras do Comité Óscar Romero de Vigo achégannos un novo documento do Ocote Encendido. Deixámosvos a continuación a súa presentación e o arquivo co texto completo. Non deixedes de lelo, porque sempre paga a pena:

«Os enviamos un nuevo documento del Ocote Encendido. Hemos vuelto a Honduras, y traemos una historia de dolor, pero también de esperanza. Sencillamente Juan, en la que nuestro querido padre Melo comparte su emocionado testimonio acerca de Juan López, nos sirve para rendir homenaje a tantas víctimas de la defensa de los territorios cuyo triste mérito es haber sufrido martirio por sostener y defender la vida en lugares donde otros sólo ven fuente de recursos económicos y ganancias materiales.
Si bien Juan fue ejemplo de liderazgo que une la fe con la justicia, la lucha social con la lucha política, la defensa de los derechos humanos con la lucha por cuidar los derechos de la casa común, para la sociedad racista de Honduras él «nació con su asesinato». Sencillamente Juan, sencillamente Marcelo, sencillamente… tantos.
En 2021 desde el Ocote Encendido hicimos presente a Honduras y especialmente el legado de Berta Cáceres. Legado o utopía compartida… Con este nuevo documento presentamos nuevas víctimas de la defensa de los territorios. No son los únicos. Que nos sirvan para rendir homenaje también a las personas de quienes ni conocemos el nombre pero que tienen el mismo triste mérito de haber sufrido martirio por sostener y defender la vida en lugares donde otros sólo ven fuente de recursos económicos y ganancias materiales.»

123 Sencillamente Juan_compressed-1Descarga

Domingo 4º de Advento (22 de decembro) “Cheguei para facer a túa vontade”

Non se acada ese outro mundo posible e necesario so con sacrificios, con renuncias, con doazóns de tempo e cousas, como lembrabamos no 3º domingo de Advento. Precísase ante todo servizo e compromiso dende a boa vontade, dende a dispoñibilidade, dende a gratuidade. O amor materno é des-interesado, como o amor de Deus. Así debe ser tamén o amor fraterno, para dar espazo e tempo ao parto do Reino, para abrir, sempre dende o comunitario, dende un corazón que se parte e se reparte, camiños de esperanza.

Por iso, cando Cristo entra no mundo, di:
«Sacrificios e ofrendas non os quixeches, pero formáchesme un corpo; holocausto e sacrificio de expiación non che gustaron; entón dixen: olla que xa cheguei, meu Deus, para facer a túa vontade.

Hebreos 10, 5-7

José Luis Barreiro, coordinador territorial de Entreculturas en Galicia y Asturias e moi querido nesta comunidade, vén de publicar un extenso artigo sobre a súa experiencia na Fronteira Sur onde nos fala das concertinas, dos valos e do mar de plástico onde explotan a man de obra das persoas sen papeis que sobreviven ás rutas migratorias (rutas marcadas pola dor e con frecuencia pola morte) e non teñen máis opción que someterse a semiescravitude á que os condena este sistema cruel e inhumano.

Achegamos aquí as verbas finais do devandito artigo, coa recomendación de que o leades polo miúdo neste enlace: «Sobre la Frontera Sur (o cómo sobrevivir a las concertinas, a la valla y al mar de plástico)». Paga moito a pena.

El sueño europeo de miles de migrantes no solo se complica cada día más, sino que una vez llegan aquí, las condiciones en que viven nada tienen que ver con sus expectativas iniciales, todo lo contrario. Pero volver significa fracasar. Algunos lo hacen, otros no tienen otra opción que malvivir aquí o seguir ruta hacia otros países europeos, pese a los intentos de la UE de alejar cada vez más las fronteras de este flujo migratorio que llega desde África.
He visto lo peor pero también lo mejor del ser humano en estos contextos de frontera. En medio de esta tragedia migratoria, todos necesitamos motivos para la esperanza. Y yo, en este Tariq Emaús, los he encontrado.

Domingo 3º de Advento (15 de decembro) “Quen teña dúas túnicas, que as reparta con quen non teña ningunha”

Chega un momento na nosa vida en que temos que facernos cargo e cargar coa cruz, temos que comprometernos, temos que actuar. Xa non se trata so de reivindicar dereitos (1º domingo de advento) nin de vivir doutra maneira (2º domingo), senón de aprender a superar os egoísmos, as comodidades, as derivas individualistas que nos inculcou o capitalismo. So dende a xenerosidade, a tenrura, a solidariedade, poderemos abrir novos camiños, camiños verdadeiramente alternativos e transformadores que propicien o parto dese Neno-Deus que agarda por nós.

E a xente preguntáballe:

-¿E logo, que temos que facer?

El respondíalles:

– O que teña dúas túnicas, que as reparta con quen non teña ningunha; e que faga o mesmo o que teña que comer.

Lucas 3, 10-11